Mijn vader is iemand met wie ik een hele diepe verbinding voel, mentaal, emotioneel, spiritueel. Met één blik weten we precies wat de ander voelt en weet en dat is ook vaak hetzelfde.

Eind april 2025 hoorden we dat hij ongeneselijk ziek is. Dat heeft heel veel bij mij losgemaakt. Heel veel weerstand, paniek, angst, verdriet, eenzaamheid, boosheid, onmacht en nog veel meer. Patronen, emoties van lang geleden en allerlei overtuigingen die niet meer bij me passen, zijn naar boven komen borrelen. Het was nu tijd om de nog diepere lagen hiervan aan te gaan.

Dat ik mijn vader moet redden van de dood. Dat dat natuurlijk niet kan, maar dat ik er alles aan moest doen. Dat gaf heel veel stress, onmacht en paniek.

Dat ik de enige ben die dit kon doen als healer, als sensitieve dochter met deze diepe band met haar vader. Dit bracht eenzaamheid naar de oppervlakte.

Dat mijn vader mijn steun en toeverlaat moest zijn en me altijd moet beschermen. Hij mag me niet verlaten. Ik voelde zoveel verdriet en verlatingsangst.

Ik weet dat dit niet waar is. Maar de kindsdelen van mij geloofden dit blijkbaar nog steeds.

Het is pittig, één van de moeilijkste periodes in mijn leven. Het vraagt veel aanwezig zijn in het moment. Een mooie verdieping van mijn levenswijze en waar ik anderen in begeleid. Wat voel ik, wat gebeurt er in mij en wat heb ik nu nodig? Het is soms alle hens aan dek om erbij te blijven, om echt te voelen en verbinden te maken met die delen van toen. En er gewoon te zijn met liefde en aandacht zonder het te willen oplossen, veranderen of helen.

En ook het helemaal oké te vinden dat ik er soms niet bij kan. En dat ik soms geen vertrouwen voel dat het allemaal op zijn plek gaat vallen.

In het begin voelde ik veel lichamelijke pijn. Dat is de manier van mijn lijf om te zeggen dat er iets aan de hand is, iets dat aandacht nodig heeft. Ik vroeg me wanhopig af: hoe ga ik dit doen de komende jaren? Ik wil en kan niet steeds in deze emotionele rollercoaster zitten met zoveel pijn.

Gelukkig blijft niks hetzelfde, verandering is de enige constante weet ik al lang. De afgelopen maanden is er een rust gekomen. De weerstand werd verzacht. Mijn basis werd duidelijker aanwezig: het vertrouwen, de rust en liefde hielpen al die onveilige delen. Het donker en licht kon ik beiden gaan dragen zonder oordeel, zonder druk, zonder verwachting.

Het gevoel van LET IT BE. In het moment zijn. Ik neem het zoals het komt en hoef niks te fixen. Met kleine stapjes, heel veel geduld en begrip, en heel veel liefde voor mezelf en mijn weerstand, respect voor mijn eigen tempo en proces is er meer acceptatie gekomen.

Juist mijn sensitiviteit, het voelen als iets mij raakt, mezelf toestaan om te voelen, huilen, lachen boos te zijn en te genieten. Dat is wat mij helpt en gaat ondersteunen. I’ve got this. En ik heb geweldige mensen om mij heen die mij steunen door dik en dun. Ik ben een rijk mens.

Door het verdriet voel ik de diepte van de liefde en de verbinding met mijn vader en de anderen. Ik ervaar des te intenser de magische cadeautjes, het plezier, het genieten, de verbinding en het bijzondere van elke relatie. Ik voel de kracht die dit losmaakt in mij en de anderen. Dat we hier sterker en wijzer uitkomen. Nog meer onszelf zijn.

Ja het is soms moeilijk en het gaat nog moeilijker worden. Maar wat gaat veel eigenlijk natuurlijk en als vanzelf. En wat draagt dit alles veel moois in zich.

Wat er gebeurt, hoort bij mijn pad en mijn vader heeft het zijne. Liefde en verdriet, ontvangen en geven, verbonden zijn en loslaten, het zijn gewoon twee kanten van dezelfde medaille.

Onze liefde en band verdwijnt niet, ook al zal hij op een bepaald moment niet meer op deze aarde zijn, niet meer fysiek bij mij zijn.

Het kan voelen alsof als die persoon sterft dat een deel van jou ook sterft. Dat deel wat gaat over wat jullie delen, wat jullie in elkaar zien, wat je hebt ervaren en besproken, wat je hebt gegeven aan en hebt ontvangen van elkaar.

Ik weet ondertussen dat dat niet zo is. Die energieën zitten diep in mij verankerd. Zijn onderdeel geworden van de krachtige bron waar ik elke dag uit put.

Mocht je in een rouwproces zitten, ik wens je toe dat, hoe moeilijk het ook is elke keer je je eigen basis voelt. Waar vertrouwen, rust, onvoorwaardelijk liefde, wijsheid, en jouw zijnskwaliteit wonen. Zodat je daar elke keer thuiskomt en kunt uitrusten. Zodat je echt een space holder voor jezelf kunt zijn.

Je mag het op jouw manier doen. Wat mij iig geholpen heeft is hulp vragen, me uit spreken naar of een knuffel vragen aan de lieve mensen om me heen. We leven, voelen, ervaren, groeien en helen mede doordat we met anderen zijn. I am you, you are me, we are one.

Waar je ook bent in je leven, wat je ook meemaakt, heel veel liefs van mij,
Nathasja